ΟΝΝΕΔ: Εθνική Συνδιάσκεψη

Θέλω να σας καλωσορίσω κι εγώ με την σειρά μου στην Εθνική μας Συνδιάσκεψη και στις εργασίες της τρίτης μέρας. 

Στην σημερινή μας εκδήλωση που έχουμε ως αντικείμενο σχολιασμού το ιδεολογικό μας υπόβαθρο, θα προσπαθήσω να περιγράψω την άποψη μου σχετικά με το τι φταίει στην σημερινή Κεντροδεξιά και πως μπορούμε να επαναφέρουμε την κοινωνία κοντά μας. 

Εμείς οι ΟΝΝΕΔίτες και οι ΔΑΠίτες που ανήκουμε σε μια αδικημένη γενιά δεν πρέπει να έχουμε την άρνηση σαν πρώτη μας επιλογή. Εμείς δεν μεγαλώνουμε με την άρνηση στο λόγο μας, τα πιστεύω μας δεν υπερασπίζονται αυτή την λογική. Εμείς έχουμε και την γνώση και την θέληση και την όρεξη να διαφοροποιηθούμε και να μιλήσουμε θετικά. Να μιλήσουμε με προτάσεις, με επιχειρήματα, να κοιτάξουμε στο αύριο. Να δούμε το δικό μας μέλλον. Γιατί το μέλλον ανήκει σε όλους εμάς.

Το γνωρίζω ότι οι προκλήσεις είναι πολλές και μεγάλες από τα αντίπαλα στρατόπεδα. Αλλά πιστέψτε με δεν θα μας πείσουν και δεν θα τους πείσουμε. Κι αυτό γιατί πλέον η πολιτική μάχη είναι καθαρά ιδεολογική. Είμαστε εμείς, οι συνεχιστές της ζωντανής Ελλάδας, οι υπερασπιστές του αξιακού κώδικα του Έθνους μας. Αυτοί που πάνω από όλα βάζουμε το καλό της πατρίδας μας και το εθνικό συμφέρον.  

Είναι πλέον πασιφανές ότι καταρρίφθηκε ο μεγαλύτερος μύθος της αριστεράς. Ότι η αριστερά είναι της προόδου. Ε λοιπόν όχι κύριοι. Δεν είναι οι αριστεροί αυτοί που θέλουν την πρόοδο. Ούτε την ανάπτυξη. Αυτοί θέλουν να γυρίσουμε πάλι την Ελλάδα μας πίσω. Πίσω στη λογική του ωχαδερφισμού, του βολέματος, της κοπάνας, της μοιρασιάς της πίτας και η Ελλάδα να βυθίζεται και μαζί της οι επόμενες γενιές. Ενεργό ρόλο σε όλο αυτό είχαν οι λεγόμενοι ήρωες του Πολυτεχνείου. Οι κατά φαντασίαν ήρωες που μέσω της προβολής τους στα ΜΜΕ, πέτυχαν την υπερπροβολή μηδενιστικών αξιών οι οποίες βρίσκονται ακόμα και τώρα σε απόλυτη αναντιστοιχία με το λαϊκό ένστικτο και φρόνημα. Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες εξακολουθούν να σέβονται και να εμπιστεύονται με τρομερά ποσοστά τις δυνάμεις ασφαλείας, τον στρατό μας, την αστυνομία, να θεωρούν απειλή την Τουρκία.

Βέβαια σε αυτό το σημείο θα πρέπει να διερωτηθούμε αν η Ελλάδα είναι ίδια με την Ελλάδα 30 χρόνια πριν. Να κατανοήσουμε ότι όλα έχουν αλλάξει. Έχει αλλάξει πρώτα από όλα το γεωγραφικό μας περιβάλλον. Η γειτονιά μας φλέγεται. Έχουν πολλαπλασιαστεί οι απειλές και δεν υπάρχουν πλέον μόνο οι χωρικές και οι οικονομικές αναταραχές. Οι θρησκευτικές διαφορές είναι στο επίκεντρο. Έχει αλλάξει η ελληνική κοινωνία. Τα πολιτικά κόμματα που ιδρύθηκαν πολλά χρόνια πριν, αναφερόντουσαν σε διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικές ανάγκες, δεν αντιπροσώπευαν την σημερινή σκληρή πραγματικότητα. Είναι απολύτως λογικό λοιπόν να υπάρχουν αυτοί οι κλυδωνισμοί σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς και τα καινούργια πολιτικά κόμματα να παίρνουν ένα μεγάλο εκλογικό ποσοστό. 

Η Νέα Δημοκρατία, θα πρέπει να ξαναβρεί τον βηματισμό της στο μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Εμείς οι ΟΝΝΕΔίτες θα πρέπει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αντί κάποιοι να ασχολούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να βολεύονται πίσω από γαλάζια ανώνυμα προφίλ, θα πρέπει να ωριμάσουν, να αντρέψουν και να καταλάβουν ότι καλό θα είναι τα πυρά τους να τα φυλάνε για τον αληθινό εχθρό και όχι για να ικανοποιούν τα χόμπι τους και την θρασυδειλη ματαιοδοξία τους.

Φίλες και φίλοι, 

Είναι αλήθεια ότι όλος ο κόσμος, όλοι εμείς θεωρούμε ότι γενικό κουμάντο στις εξελίξεις διαδραματίζουν 5-6 επιχειρηματίες στην Ελλάδα. Αυτό όμως που πρέπει να αναλογιστούμε είναι ότι η πολιτική με «η» και οι πολιτικοί με «οι» δεν έχουν την ίδια δύναμη στη λήψη των αποφάσεων όπως παλαιότερα. Η δύναμη των οικονομικών συμφερόντων έχει ξεπεράσει την αντίστοιχη δύναμη της πολιτικής. Το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια πολιτικής ανεξαρτησίας και ελεύθερων αποφάσεων. Όταν μπορούν ξένοι μεγαλοεπενδυτές, να πιέζουν κυβερνήσεις χωρών, να καθορίζουν και να καθοδηγούν τις τύχες ολόκληρων λαών που ούτε καν γνωρίζουν που τοποθετούνται στον χάρτη, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η πολιτική είναι το εργαλείο πλέον της οικονομίας ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Θα έπρεπε η πολιτική να ορίζει την οικονομία και τις εφαρμογές της στο κοινωνικό σύνολο. 

Αυτό θα γίνει όμως μόνο όταν οι πολίτες ξαναεμπιστευθούν την πολιτική και η πολιτική ανακτήσει την χαμένη της αίγλη. Και μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Να φέρουμε στο επίκεντρο την ίδια την Πατρίδα μας, να μπει πάνω από όλα το εθνικό συμφέρον. Και δεν αναφέρομαι μόνο στον δικό μας χώρο. 

Εννοώ και τον χώρο της αριστεράς. Θα πρέπει και η αριστερά να θυμηθεί τους δικούς της αγώνες ότι είχαν εθνικό πρόσημο και οι ταξικοί αγώνες είχαν αποτελεσματικότητα όταν συμβάδιζαν με τους εθνικούς. Η κατάντια να απαρνείσαι ουσιαστικά το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού και να αμφισβητείς την προσφυγιά, την γενοκτονία τόσων Ελλήνων και να κρύβεις το μίσος σου για την χώρα στο μανδύα της αριστεράς, δεν εξυπηρετεί κανενός συμφέρον. Πολώνει το κλίμα και δυστυχώς δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες σαν κράτος. 

Η αριστερά δεν πρέπει να ξεχνά ότι ο φασισμός αντιμετωπίστηκε ιστορικώς με εθνικό λόγο και όχι ταξικό ή αριστερό. Η άποψη οπαδών της αριστεράς ότι η αίσθηση του ανήκειν εις ένα Έθνος είναι μια κακή αίσθηση, νομίζω οφείλεται στην σημερινή ισοπέδωση και στην ποιότητα όλων αυτών των εκπροσώπων τους. 

Στην Ελλάδα, οι εκφραστές της αριστεράς απειλούν με γουναράδικα, υπερασπίζονται τους τρομοκράτες και πηγαίνουν στα δικαστήρια ως μάρτυρες υπεράσπισης τους. Τα παιδιά ορισμένων έχουν συλληφθεί για ένοπλες ληστείες σε τράπεζες, έχουν συλληφθεί για καταλήψεις δημοσίων κτιρίων π.χ. Πολυτεχνείο, Βίλα Αμαλία, μιλούν για ένοπλες πάλες και άλλα τέτοια περίεργα και επικίνδυνα. Είναι αυτοί που δίνουν προσκλήσεις για τα θεωρία της Βουλής σε γονείς τρομοκρατών νεόπλουτων. Είναι οι Βουλευτές αυτοί που καπηλεύονται την δολοφονία δύο νεαρών ανθρώπων και προσδίδουν πολιτική διάσταση χαρακτηρίζοντας δυο νεκρά Ελληνόπουλα ως ναζιστές. Κατά αυτούς δεν χρειαζόμαστε ούτε την Θρησκεία, ούτε την Πατρίδα, ούτε την αστυνομία, ούτε το στρατό, ούτε τους νόμους, ούτε το Σύνταγμα. Αυτοί εννοούν την δημοκρατία με μολότοφ, βία, αναρχία, κουκούλες και καταστροφές.

Το ουσιαστικό λοιπόν και κυριότερο πρόβλημα της μεταπολίτευσης έγκειται στην αποεθνικοποίηση. Στην παγκοσμιοποίηση. Στην μετατροπή του λαού σε πλήθος. Του ανθρώπου σε αριθμούς. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα πρέπει να διακρίνει ότι ο εθνικισμός των λαών υφίσταται πλέον μια αλλαγή. Υπό την πίεση της διεθνοποίησης οι λαοί δεν προσεγγίζουν το εθνικά διαφορετικό ως αντίπαλο ούτε σαν εχθρό. Απεναντίας νοιάζονται για την ύπαρξη του, αφού μόνο έτσι δικαιώνεται και η δική τους διαφορετικότητα. Νοιάζονται για την γλώσσα, τις παραδόσεις, το έδαφος τους. Νοιάζονται για την θρησκεία, για την πατρίδα, για την οικογένεια. Αυτά αποτελούν τον ισχυρό δεσμό μέσα στην κοινωνία. 

Πολλές φορές κάποιοι ανιστόρητοι ταυτίζουν την έννοια του έθνους και του πατριωτισμού με τον φασισμό και κατ’ επέκταση με την Χρυσή Αυγή. Εγώ λοιπόν, όλοι εμείς που πιστεύουμε στην Ελλάδα, που τιμούμε το έθνος μας, δεν είμαστε φυλετιστές και ρατσιστές. Είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας, εμπιστευόμαστε την αστυνομία και θέλουμε το κράτος να αντιμετωπίζει την εγκληματικότητα. Δεν είμαστε εμείς οι ακτιβιστές του πεζοδρομίου. Εμείς θέλουμε να τηρούνται οι νόμοι για όλους και να λειτουργεί σωστά η δικαιοσύνη. 

Αυτά τα ιδεώδη πρέπει να πρεσβεύει η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα. Απεναντίας τον πολιτικό μας χώρο τον ψηφίζουν ηλικιακά, όλες οι μη παραγωγικές ομάδες. Δεν μας προτιμούν αυτοί που παράγουν, αυτοί που εργάζονται. Κι αυτό είναι μια αλήθεια. Πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και τι εκπροσωπούμε. Εμείς πάντα ήμασταν οι εκπρόσωποι ενός νοικοκυραίου πολίτη. Ενός λαϊκού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που ήθελε να ζει περήφανος, να είναι παραδοσιακός και τίμιος. Να επιβραβεύεται ο άξιος. Η μεγαλοαστική τάξη δεν ήταν ποτέ το μεγάλο μας όπλο. Κι αυτό γιατί οι μεγαλοαστοί αποφασίζουν με βάση το οικονομικό τους συμφέρον, και καλά κάνουν. 

Σε μία τόσο λοιπόν οικονομικώς πιεζόμενη κοινωνία, οι πολίτες αναζητούν την ασφάλεια σε όλα τα επίπεδα. Την ασφάλεια των κόπων τους, την ασφάλεια των ελπίδων τους, την ασφάλεια για το μέλλον τους και των παιδιών τους. Όλοι εμείς αγωνιούμε για αύριο, τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας ελπίδες, τις δικές μας κατακτήσεις. 

Η λύση δεν είναι η αριστερά.

Η λύση είναι να διαμορφώσουμε την ατζέντα με βάση τις ανάγκες της δικής μας Πατρίδας. 

Να πιστέψουμε στο εθνικό συμφέρον. 

Αρκετά επενδύσαμε στο υπερεθνικό συμφέρον. 

Η Πατρίδα μας χρειάζεται.